Σταχτοπούτες και Bibibo: Τα Παραμύθια Που Μας Μεγάλωσαν, Οι Μύθοι Που Μας Κρατούν Πίσω

Ήμασταν κάποτε κορίτσια. Κρατούσαμε στα χέρια μας μια Bibibo με μακριά ξανθά μαλλιά, γυαλιστερά ρούχα και ένα χαμόγελο που δεν άλλαζε ποτέ. Βλέπαμε ξανά και ξανά τη Σταχτοπούτα να υπομένει, να υπομένει, και στο τέλος να ανταμείβεται. Με τι; Με έναν πρίγκιπα, με ένα παλάτι, με έναν και μοναδικό σκοπό: να ζήσει καλά…αν τη διαλέξει κάποιος.

Αυτά τα παραμύθια, αυτές οι εικόνες, δεν ήταν απλώς παιχνίδι ή διασκέδαση. Ήταν πρότυπα. Ήταν σιωπηρές οδηγίες ζωής. Μάθαμε να χαμογελάμε όμορφα, να περιμένουμε, να μη ζητάμε πολλά. Μάθαμε ότι η αξία μας εξαρτάται από το πώς μας βλέπουν οι άλλοι, όχι από το πώς νιώθουμε εμείς.

Η Bibibo δεν είχε ρυτίδες, ούτε ανησυχίες, ούτε λόγο. Δεν μιλούσε. Δεν θύμωνε. Δεν ονειρευόταν κάτι διαφορετικό. Και εμείς, χωρίς να το ξέρουμε, προσπαθούσαμε να της μοιάσουμε.

Τα παραμύθια δεν ήταν αθώα. Ήταν πολιτισμικά scripts. Η Σταχτοπούτα δεν είχε δικαίωμα να είναι θυμωμένη για την κακοποίηση που δεχόταν. Δεν της επέτρεπε το σενάριο να σηκώσει ανάστημα. Έπρεπε να μείνει καλή, γλυκιά, ταπεινή. Και κάπως έτσι, εμείς, τα κορίτσια που μεγαλώσαμε μαζί της, μάθαμε ότι η υπομονή και η σιωπή είναι αρετές.

Στα 20, κυνηγούσαμε το παραμύθι. Έναν σύντροφο που θα μας σώσει, μια δουλειά που θα μας αναγνωρίσει, μια εικόνα που θα μας κάνει αποδεκτές. Στα 30, αρχίσαμε να νιώθουμε πίεση: γιατί δεν τα έχουμε όλα αυτά ακόμα; Τι κάνουμε λάθος; Και στα 40, πολλές από εμάς ξυπνήσαμε. Όχι όλες – γιατί ο μύθος είναι δυνατός. Αλλά αρκετές.

Κοιτάξαμε πίσω και είδαμε πως τόσες από τις επιλογές μας δεν ήταν πραγματικά δικές μας. Ήταν συνέχειες ενός σεναρίου που γράφτηκε χωρίς εμάς. Πόσες φορές θυσιάσαμε τη φωνή μας; Πόσες φορές βάλαμε τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές μας για να μην φαινόμαστε εγωίστριες; Πόσες φορές απορρίψαμε τον εαυτό μας γιατί δεν χωρούσαμε στο καλούπι της τέλειας γυναίκας;

Η εποχή της Bibibo τελείωσε. Η εποχή της γυναίκας που δεν ζητάει, που δεν διεκδικεί, που περιμένει — τελείωσε.

Δεν είμαστε πια τα κορίτσια που περιμένουν τον πρίγκιπα. Είμαστε οι γυναίκες που φτιάχνουν το δικό τους παλάτι. Που βάζουν όρια. Που μιλάνε - δυνατά, ξεκάθαρα, ειλικρινά. Που επιλέγουν το δικό τους μονοπάτι, ακόμα κι αν είναι ανηφορικό.

Γιατί δεν θέλουμε να γίνουμε Bibibo. Θέλουμε να γίνουμε πρότυπα αληθινά, για τα κορίτσια που μεγαλώνουν σήμερα. Να τους πούμε ότι μπορούν να είναι και όμορφες και θυμωμένες και φιλόδοξες και κουρασμένες και γενναίες και φοβισμένες — και όλα αυτά μαζί, χωρίς να πρέπει να διαλέξουν.

Το The Mute Project είναι εδώ για να ξαναγράψει το σενάριο. Όχι για να καταργήσει τα παραμύθια, αλλά για να τα ανανεώσει. Με ηρωίδες που δεν σώζονται από κανέναν – γιατί δεν χρειάζεται.

Με τι παραμύθια μεγάλωσες εσύ; Ποιό πρότυπο κουβαλάς ακόμα μέσα σου χωρίς να το θες; Και πότε κατάλαβες ότι έφτασε η ώρα να πεις: τώρα μιλάω εγώ;

Μίλησέ μας κι εσύ.
Έχεις ζήσει κάτι παρόμοιο; Θέλεις να μοιραστείς τη δική σου ιστορία, σκέψη ή ερώτηση;
Στείλε μας μήνυμα στο info@themuteproject.gr ή στο Instagram @themuteproject.

Εδώ, κάθε φωνή μετράει. Εδώ, σε ακούμε.