Μοναχοπαίδι: Όταν Είσαι Όλη η Ιστορία
Όταν είσαι παιδί και είσαι μοναχοπαίδι, νιώθεις ότι έχεις έναν ολόκληρο κόσμο δικό σου. Όταν όμως περάσεις τα 40, αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι αυτός ο κόσμος είναι και ευθύνη – και συναισθηματικό βάθος που δεν έχεις πού να το ακουμπήσεις.
Δεν υπάρχει αδερφός να σου θυμίσει τις γκάφες του παρελθόντος ή αδερφή να μοιραστεί το χιούμορ της μαμάς. Εσύ θυμάσαι. Εσύ κουβαλάς. Εσύ ήσουν το επίκεντρο – κι αυτό, με τα χρόνια, γίνεται και βάρος και προνόμιο.
Πολλές από εμάς που περάσαμε τα 40 χωρίς αδέλφια – και ίσως χωρίς παιδιά – βρισκόμαστε σε μια μοναδική θέση. Είμαστε η αρχή και το τέλος μιας οικογενειακής ιστορίας. Οι κόρες που έγιναν οι ίδιες μητέρες του εαυτού τους. Οι γυναίκες που φροντίζουν χωρίς ανταπόδοση. Που αγαπούν χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Είναι μια ηλικία που το παρελθόν βαραίνει διαφορετικά. Οι φωτογραφίες στο πατάρι δεν τις ξεφυλλίζεις με κάποιον δίπλα σου που να λέει «θυμάσαι τότε;» – τις ξεφυλλίζεις μόνη. Και κάποιες φορές, σου λείπει κάποιος που να έχει κοινή μνήμη. Όχι για να μοιραστεί το βάρος, αλλά για να επιβεβαιώσει ότι πράγματι όλα αυτά υπήρξαν.
Το να είσαι μοναχοπαίδι στα 40 σημαίνει ότι οι ευθύνες δεν διανέμονται – συσσωρεύονται. Από το να πας τον έναν γονιό στον γιατρό, μέχρι το να οργανώσεις μόνη σου τις αναμνήσεις της οικογένειας, γίνεσαι ο συντονιστής, ο φροντιστής, ο μάρτυρας και ο αποδέκτης.
Και όλα αυτά ενώ προσπαθείς ταυτόχρονα να ζήσεις και τη δική σου ζωή. Να βρεις αγάπη. Να προχωρήσεις στην καριέρα σου. Να χτίσεις μια καθημερινότητα που δεν περιστρέφεται μόνο γύρω από το ‘πρέπει’.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει χαρά. Υπάρχουν στιγμές – πολλές στιγμές – όπου το να είσαι το μόνο παιδί σημαίνει ότι έχεις υπάρξει βαθιά δεμένη, μοναδικά σημαντική για τους άλλους. Και αυτό είναι τιμή. Είναι αγάπη. Αλλά είναι και σιωπή. Είναι και νύχτες που θες να πεις: ‘κουράστηκα να είμαι το μόνο πρόσωπο στη σκηνή.’
Οι γυναίκες μετά τα 40, ειδικά όσες μεγάλωσαν μόνες, είμαστε οι θεματοφύλακες των οικογενειακών αφηγήσεων. Οι μνήμες περνούν από εμάς. Και αυτό μας κάνει συχνά πιο ώριμες, πιο σοφές – αλλά και πιο κουρασμένες.
Το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξουμε αυτό που είμαστε. Είναι να μιλήσουμε για αυτό. Να βγάλουμε από τη σιωπή την εμπειρία της γυναίκας-μοναχοπαίδι που μεγάλωσε φροντίζοντας, οργανώνοντας, κρατώντας τα πάντα ζωντανά. Να πούμε πως αξίζουμε και φροντίδα, και ανάμνηση, και παρέα. Εσύ ήσουν η μόνη στο σπίτι; Πώς είναι για σένα τώρα; Πόσα κρατάς μέσα σου και πόσα χρειάζεσαι να ακουστούν; Στείλε μας την ιστορία σου στο info@themuteproject.gr.
