Στη Σιωπή της Πρόωρης Εμμηνόπαυσης, Άκουσα τον Εαυτό Μου

Δεν το επέλεξαν.
Δεν το περίμεναν.
Και όμως συνέβη.

Η εμμηνόπαυση για κάποιες γυναίκες έρχεται νωρίς. Πολύ νωρίτερα απ’ όσο «πρέπει». Μερικές φορές στα 40. Άλλες στα 35. Υπάρχουν και εκείνες που την βιώνουν στα 20κάτι. Ορμονικά, βιολογικά, ανεξήγητα ή λόγω κάποιου σοβαρού προβλήματος υγείας.

Και μαζί της, φέρνει μια σιωπηλή απώλεια.

Όχι μόνο των περιόδων. Αλλά και της δυνατότητας να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί.

Για αυτή την απώλεια δεν μιλάμε συχνά

Γιατί πονάει.
Γιατί δεν έχει τελετουργία.
Γιατί δεν την καταλαβαίνουν όλοι.
Γιατί πολλές γυναίκες ντρέπονται να τη μοιραστούν – λες και φταίνε.

Και όμως…

Η πρόωρη εμμηνόπαυση είναι μια μετάβαση τόσο βαθιά όσο και ο ίδιος ο τοκετός. Μόνο που αυτή η μετάβαση δεν σε οδηγεί στη ζωή ενός ανθρώπου. Σε επιστρέφει στη δική σου.

Και αν δεν γίνω μάνα… τι είμαι;

Είμαστε μεγαλωμένες σε μια κοινωνία που για χρόνια συνέδεε την αξία της γυναίκας με τη μητρότητα.

Και όσες δεν γίναμε μητέρες – είτε από επιλογή είτε από ανάγκη – κουβαλάμε συχνά τη σιωπηλή ετικέτα του “ελλιπούς”.

Αλλά ξέρεις κάτι;

Δεν είμαστε ελλιπείς.
Είμαστε ολόκληρες.

Επειδή μαθαίνουμε να αγαπάμε και χωρίς βιολογικούς δεσμούς.

Επειδή δίνουμε ζωή με άλλους τρόπους: μέσα από σχέσεις, ιδέες, φροντίδα, έργα, λόγια, δημιουργία.

Η ταυτότητα δεν είναι μήτρα. Είναι ψυχή.

Η γυναικεία ταυτότητα δεν ορίζεται από τη μήτρα της.

Ορίζεται από το βλέμμα της. Την αγκαλιά της. Το πώς σηκώνεται όταν πέφτει. Το πώς φωτίζει χωρίς να το φωνάζει.

Αν η ζωή σου δεν έχει παιδί, δεν σημαίνει ότι δεν έχει νόημα.

Μπορεί να έχει χώρο. Να έχει προσφορά. Να έχει χρόνο να δώσεις εκεί που πραγματικά θες.

Μπορεί να έχει τόσα «γιατί» που έγιναν «γι’ αυτό».

Γιατί όταν έρχεται η εμμηνόπαυση νωρίς, αλλάζει όλη η ζωή σου.

Το σώμα σου. Οι ορμόνες σου. Η εικόνα σου. Τα σχέδιά σου.

Αλλά μαζί αλλάζεις κι εσύ.

Γίνεσαι πιο δυνατή.
Πιο καθαρή.
Πιο επιλεκτική με το τι κρατάς και τι αφήνεις.
Πιο αληθινή.

Και κάποια μέρα, ξυπνάς και δεν πονάει τόσο.
Και μετά άλλη μια μέρα. Και άλλη.

Και τελικά, αναπνέεις ξανά χωρίς να κρατάς μέσα σου το “αν” και το “γιατί”.

Σε βλέπουμε. Και δεν είσαι μόνη.

Αν δεν έγινες μητέρα, δεν σημαίνει ότι απέτυχες.

Δεν σημαίνει ότι πρέπει να σιωπάς.

Δεν σημαίνει ότι δεν αξίζεις να αγαπηθείς.

Είσαι γυναίκα. Ολόκληρη. Ακόμα κι αν δεν γέννησες ζωή, εσύ η ίδια είσαι μια.

Και δεν τελειώνει τίποτα στην πρόωρη εμμηνόπαυση. Μπορεί να είναι, απλώς, η αρχή της πιο δυνατής εκδοχής σου.