Δεν είμαι γιαούρτι, δεν έχω ημερομηνία λήξης (video)

H νέα κοινωνική επανάσταση είναι και πάλι ένας γυναικείος κύκλος

Από τη Μαριάννα Αντωνακάκη

Ερ. Ψυχολόγος, Υπ. Κλινικής Ψυχολογίας, Δημιουργός του NowLetsPlay™

Κάποτε ρώτησαν έναν πολύ επιτυχημένο επιχειρηματία, ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας του κι εκείνος απάντησε : « δύο λέξεις… Σωστές αποφάσεις». Εμβρόντητοι όλοι έσπευσαν να τον ρωτήσουν ποιο είναι το μυστικό που κρύβεται πίσω από τις σωστές αποφάσεις και τότε εκείνος εμφατικά απάντησε: «δύο λέξεις… λάθος αποφάσεις».

Για μας πέρασαν αιώνες λάθος αποφάσεων για να φτάσουμε στο άνοιγμα ενός δρόμου που δυνητικά μπορεί να μας οδηγήσει σε σωστές. Και ποιες είμαστε εμείς; Οι γυναίκες, οι μάνες, οι κόρες, οι σύζυγοι, οι φίλες αλλά κι αυτές οι τρελές, οι γκρινιάρες, οι ενοχλητικές.

Σε έναν κόσμο που ο μισογυνισμός είναι το τέλος μιας παλιάς και φθαρμένης κασέτας που παίζει σε παραλλαγές χρόνια, σε μια εποχή που στόματα ανοίγουν και κουβέντα γίνεται όχι για να γίνεται, σε μια εποχή που στήνονται στον τοίχο αυτές που γερνάνε επειδή γερνάνε κι αυτές που αυτοφροντίζονται επειδή δε γερνάνε, ήρθε κι η ώρα να μιλήσουμε όχι μόνο για το νευροβιολογικό βάσανο της εμμηνόπαυσης αλλά κυρίως γιατί πια δεν είναι μια φάση « σκάσε και κολύμπα», ούτε μια συνθήκη «κι εμείς τι πάθαμε; ».

Σε αυτόν τον καταιγισμό αλλαγών που νευροφυσιολογικά περνά ένα σώμα και είναι σύγκρουση αντοχής η βιολογία με την νόηση και τη λογική, υπάρχει μια μεγάλη, αχόρταγη κοινωνική αρένα που ζυγίζει τις γυναίκες στο ζύγι του αδύνατου. Ναι αυτό είναι. Σε αυτόν τον κόσμο που μια γυναίκα πρέπει να είναι επιτυχημένη με το αδύνατο και να καταπίνει δέκα δέκα τους φυσικούς νόμους και φτύνει σενάρια επιτυχίας, αριστείας και επιδόσεων συνάμα ψάχνει να βρει από παιδί μια θέση; τη δική της.

Δεν είναι που δεν έχει μπορέσει. Είναι που η θέση δεν υπάρχει. Σε αυτόν τον κόσμο οι γυναίκες δανείζονται θέσεις χωρίς ποτέ καμιά να είναι η αληθινά δική τους.

Ως κορίτσια πρέπει να είναι αθώες, αλλά όμορφες, πειθαρχημένες και υπάκουες αλλά να πάνε το όριο λίγο πιο κει… κι αν το κάνουν κατηγορούνται γιατί όλοι τις θέλουν αλλά κανείς δε θέλει να έχει.

Ως νεαρές πρέπει να μπορούν να χτυπάνε χωρίς κανένα καρούμπαλο το γυάλινο ταβάνι, να κάνουν καριέρα, λεφτά, παιδιά, να παίζουν τα πτυχία σαν το νούμερο με τα κινέζικα πιατάκια στο τσίρκο και χωρίς παράπονο να μπορούν να λείπουν από τα πάντα για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους αλλά να μπορούν να ξεκινήσουν από το μηδέν για τα 100 πανεύκολα. Πρέπει να γεννάνε χωρίς κοιλιά, να μη βάλουν ποτέ βάρος, να μην ταράξουν κανέναν μάνατζερ στην εταιρία και κυρίως να τιμωρηθούν αν αφήσουν το μίτινγκ να πάνε στο παιδί τους ψήνεται στον πυρετό.

Αν αυτά δε, συνδυαστούν με προκλήσεις στη γονιμότητα, σε δυσλειτουργικές σχέσεις ή με το συχνό μυσογυνισμό από άλλες γυναίκες κοντά στα 40 το νευρικό σύστημα τους περνά τέτοιο roller coaster που θυμίζει ταινία τρόμου. Μια μεγαλύτερη γυναίκα θα της πει « κι εμείς τα ίδια πάθαμε, δεν το κάναμε θέμα».

Και φτάνεις τη μέση ηλικία και βρίσκεσαι σε κύκλους που πια δεν είναι κλειστοί, όπως άλλοτε, αιρετικοί, μυστικοί, αλλά ανοιχτοί και εξωστρεφείς.

Πια ακόμη και αν η μια στερεοτυπική κοινωνική γενοκτονία σε θέλει μακριά, στο σκοτάδι, ληγμένη, ξοφλημένη και αόρατη, εσύ μπορείς πια να γυρίσεις το παιχνίδι.

Γιατί γίνεται η συζήτηση;

Γιατί ανοίγει το θέμα και μαζί και κάποιο ρουθούνι, γιατί πια η εμμηνόπαυση δεν είναι ταμπού, δεν είναι ναρκισσιστικός χειρισμός από τις νεότερες στις μεγαλύτερες, από κάποιους άντρες σε κάποιες γυναίκες, από την κοινωνία στα μέλη της…

Είναι η ευκαιρία, η πιο μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει το παιχνίδι.

Κάποιες φορές είναι και η προστασία της φύσης να μη διασύρεσαι κάνοντας παιδιά σε ηλικία που ίσως έχεις συνομήλικα εγγόνια.

Η εμμηνόπαυση είναι η παύση του να παίζεις ένα στημένο παιχνίδι και να διαλέξεις συνειδητά τι θες. Να μην είσαι έρμαιο αλλά αρχηγός των επιλογών σου.

Η εμμηνόπαυση είναι η γέννα της συνειδητότητας και κάθε γέννα έχει πόνο.

Στην ιστορία της πεταλούδας, η κάμπια εγκλωβίζεται στο κουκούλι της πριν αποκτήσει το δικαίωμα να γίνει χρυσαλλίδα.

Κι ενώ δεν έχει μάλλον συνειδητότητα η κάμπια, συμβαίνει κάτι μαγικό πραγματικά, ανεξήγητο βιολογικά… εκείνη τη στιγμή που η εκδοχή της κάμπιας αφήνει τη ζωή, εκείνη τη στιγμή που εγκλωβισμένη στο κουκούλι της δεν μπορεί πια να τραφεί, ενώ κάπως πρέπει να αποδεχτεί ότι πεθαίνει, εκείνη την ώρα που αφήνει το παλιό, στο DNA της ενεργοποιείται η ζωή. Χωρίς να είναι γνωστό πώς την ώρα που περνά το όριο της θνητότητάς της ενεργοποιούνται οι ονομαζόμενοι Φανταστιακοί Δίσκοι ή Imaginal Discs που επιτρέπουν τη μετουσίωσή της σε πεταλούδα.

Ναι.

Γίνεται πόλεμος.

Ναι η εμμηνόπαυση είναι ξενύχτια, αϋπνίες, σεξουαλικό reboot, μυαλό κουνουπίδι, κοιλιά μπαλόνι, σκοτωμός με τα παιδιά… αλλά μπορεί να γίνει κάτι που μόνο θαύμα μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς.

Να γίνει το πέρασμα στην ελευθερία.

Η εμμηνόπαυση δεν είναι το τέλος είναι η μετάβαση.

Και δεν υπάρχει απέξω επιβεβαίωση. Είναι από μέσα.

Αν μια γυναίκα έχει καταφέρει όχι μόνο να επιβιώσει αλλά να θριαμβεύσει με τόσων αιώνων πόλεμο από έναν καλά εδραιωμένο εσωτερικό πατριάρχη, τότε πια μπορεί να φαίνεται όσο νέα θέλει, να λέει «μεγάλα όχι» και να εννοεί, να έχει ποιότητα ζωής, να κλείνει την πόρτα ή να ανοίγει το δημόσιο διάλογο.

Σήμερα ξεκινάμε κάτι που ίσως πάρει μια γενιά για να αποκρυσταλλωθεί. Και αυτό είναι εντάξει.

Γιατί βοήθεια ζητάνε και βοήθεια προσφέρουν οι γενναίοι.

Δεν είναι μια.

Είναι πολλές.

Είναι όλες εκείνες που χορεύουν με τα θηρία που εξημέρωσαν.

Παύει η σίγαση.